Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Ιστορία. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Ιστορία. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Παρασκευή 12 Ιανουαρίου 2024

Άδεια κυκλοφορίας ποδηλάτου.

    Λίγα λόγια για το ποδήλατο.
   Το ποδήλατο σαν μέσο μετακίνησης του ανθρώπου έχει μεγάλη ιστορία. Ανακαλύφθηκε τον 19ο αιώνα αλλά τον 20ο αιώνα η εξέλιξη του ήταν ραγδαία. Από μέσο μετακίνησης έγινε μέσω άθλησης, μεταφοράς, αγώνων, διασκέδασης κτλ. Κατασκευάζονται ποδήλατα φθηνά, ακριβά από ποικίλα υλικά, για όλες τις ηλικίες, για άντρες και γυναίκες, για κάθε χρήση και κάθε γούστο. Η τεχνολογία έδωσε νέα ώθηση και δημιουργούνται ποδήλατα στατικά, ηλεκτρικά υποβοηθούμενα, ποδήλατα για την πόλη, το βουνό την ύπαιθρο, την θάλασσα. Γίνονται αθλητικοί αγώνες, δημιουργήθηκαν ειδικά γήπεδα- ποδηλατοδρόμια για αγώνες. Έγινε μέχρι και ολυμπιακό άθλημα..Σε πολλές χώρες ειδικά στις χώρες της Βόρειας Ευρώπης προωθείται σαν μέσο μετακίνησης και υπάρχει εκτεταμένη χρήση διότι με την χρήση του βελτιώνεται το κυκλοφοριακό πρόβλημα των πόλεων και μειώνεται η μόλυνση του περιβάλλοντος.
   Από μία τεράστια γκάμα με ποικιλία χρωμάτων, εξοπλισμού, μεγέθους, δυνατοτήτων κτλ. σήμερα ο καθένας μπορεί να αγοράσει ένα ποδήλατο από ένα κατάστημα. Βγαίνοντας να ανέβει και να ταξιδέψει όπου θέλει.  Να πάει στο σπίτι του, μέσα στην πόλη, στο χωριό του στην ύπαιθρο, στο νομό του, στη χώρα του ή ακόμη να κάνει το γύρο του κόσμου χωρίς κανένα πρόβλημα χωρίς κανένα εμπόδιο.

Πριν όμως από μισό αιώνα, ακόμη  μέχρι την δεκαετία του 60 στην Ελλάδα τουλάχιστον, δεν ήταν τόσο απλά τα πράγματα. Για να κυκλοφορήσει ένα ποδήλατο χρειαζόταν να εκδοθεί άδεια από την αστυνομία, όπως σήμερα έχουν άδεια κυκλοφορίας τα αυτοκίνητα. Φωτογραφίες, χαρτόσημα, σφραγίδες και πλήρη καταγραφή του οχήματος. Επιπλέον υπήρχαν οδηγίες για την χρήση του, απαγορεύσεις, υποχρεώσεις, προϋποθέσεις και όροι.

Δημοσιεύουμε παρακάτω μία άδεια κυκλοφορίας ποδηλάτου για να δούμε πώς  άλλαξαν οι καιροί.

 





   Το πιο πάνω φωτοαντίγραφο της άδειας κυκλοφορίας, είναι ευγενική προσφορά του Γεωργ. Γρ. Δελή από το αρχείο του. Τιμή στον πατέρα του και θείο μου, ποδηλάτη, όταν τα ποδήλατα στην Κλένια μετρούνταν στα δάκτυλα  του ενός χεριού, και που δυστυχώς όμως, στάθηκε μοιραίο γι αυτόν ,σε ένα τροχαίο που δεν είχε καμιά ευθύνη.

ΥΓ. Θα ήταν ενδιαφέρον εάν κάποιος γνωρίζει να μάθουμε πότε καταργήθηκε η άδεια κυκλοφορίας ποδηλάτου.

Σάββατο 11 Νοεμβρίου 2023

Κυριακή...Αργία.

       Κάνοντας μια ιστορική αναδρομή, χωρίς να είμαστε ειδικοί, σημειώνουμε περιληπτικά:

   Η καθιέρωση της Κυριακής ως ημέρας αργίας στον χριστιανισμό διαμορφώθηκε σταδιακά κατά τη διάρκεια των πρώτων αιώνων της Χριστιανικής Εκκλησίας. Η Κυριακή είναι η ημέρα της Ανάστασης του Ιησού Χριστού, και γι' αυτό θεωρείται η ημέρα της λατρείας και της ανάπαυσης. 
   Επισήμως καθιερώθηκε σαν αργία στον 4ο αιώνα μ.Χ., κατά τη διάρκεια της εποχής του Ρωμαίου Αυτοκράτορα Κωνσταντίνου του Μεγάλου. Ο Κωνσταντίνος εξέδωσε το Κωνσταντινιανό Διάταγμα το 321 μ.Χ., το οποίο όρισε την Κυριακή ως ημέρα αργίας στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.

   Το ελληνικό κράτος απέκτησε την πρώτη του εργατική νομοθεσία το 1910, επί Ελευθερίου Βενιζέλου. Ως τότε δεν υπήρχε καμία απολύτως ρύθμιση, ούτε προστασία ή ασφάλιση για τους εργαζόμενους, οι συνθήκες εργασίας των οποίων ήταν, ειδικά στα εργοστάσια και τις βιοτεχνίες, εξοντωτικές και κακοπληρωμένες. Ο Βενιζέλος, με προοδευτικές τότε αντιλήψεις, έχοντας εμπορικές και οικονομικές διασυνδέσεις με τη Βρετανία και την Κεντρική Ευρώπη, ήταν οπαδός μιας πολιτικής που θα εξασφάλιζε μακροχρόνια κοινωνική ειρήνη.

   Στα πλαίσια αυτής της αντίληψης έφτιαξε για πρώτη φορά μια «Υπηρεσία Εργασίας και Κοινωνικής Προνοίας» που ήταν ο πρόγονος του σημερινού «Υπουργείου εργασίας και κοινωνικής ασφάλισης». Ήταν ημιανεξάρτητο παράρτημα του υπουργείου εθνικής οικονομίας, με μια πολύ περίεργη σύνθεση. Την αποτελούσαν 7 εργάτες, 7 βιομήχανοι, 7 ανώτατοι δημόσιοι υπάλληλοι, 5 καθηγητές πολιτικής οικονομίας και 3 βουλευτές. Πρώτο νομοθέτημα αυτής της αλλόκοτης υπηρεσίας ήταν η καθιέρωση της αργίας της Κυριακής, όχι σ’ όλη την επικράτεια αλλά ονομαστικά σε συγκεκριμένες πόλεις και επαγγέλματα.

   Έτσι ο πρώτος νόμος για τον χρόνο εργασίας που θεσπίστηκε στην Ελλάδα ήταν το Δεκέμβρη του 1909 για την «Κυριακή αργία» και άρχισε να εφαρμόζεται την πρώτη Κυριακή του νέου χρόνου, δηλαδή στις 4 Ιανουαρίου 1910 (ΦΕΚ Α' 286/7-12-1909).
   Σύμφωνα με το νόμο που εισηγήθηκε στη Βουλή ο Κ. Παπαμιχαλόπουλος, η αργία της Κυριακής καθιερωνόταν με διαφορετικούς όρους σε κάθε επάγγελμα, και καταρχάς σε τρεις μόνο πόλεις (Αθήνα, Πειραιά και Βόλο). Μπορούσε να επεκτείνεται σε άλλους δήμους εφόσον το ζητούσαν τα κατά τόπους δημοτικά συμβούλια, και στα επόμενα χρόνια δημοσιεύεται ένας μεγάλος αριθμός διαταγμάτων που αφορούν την ισχύ ή την κατάργηση της αργίας σε διάφορες πόλεις και χωριά, συχνά με το ίδιο δημοτικό συμβούλιο να αλλάζει την απόφασή του σε μικρό χρονικό διάστημα.

   Εφαρμογή των παραπάνω το διαπιστώνουμε παραθέτοντας φωτ/φα από τα αρχεία της Κοινότητος Κλένιας, όπου βλέπουμε μετά από τριάντα χρόνια από την δημοσίευση του νόμου, το 1940, το Κοινοτικό Συμβούλιο με εντολή του Νομάρχη να παίρνει απόφαση για την καθιέρωση της Κυριακής ως Αργία.
Φωτοαντίγραφα από το Βιβλίο Πρακτικών Κοινότητος Κλένιας: (Γενικά Αρχεία του Κράτους, Τμήμα ΓΑΚ Κορινθίας).

                                                                    Πράξις 1

                            Ἐν Κλεωνάς σήμερον την 16η τού μηνός Φεβρουαρίου 1940
                       έτους ἡμέραν Παρασκευή και ὥραν 5 μ.μ. τό Κοινοτικόν Συμβούλιον
                      Κλεωνών συνελθόν εἰς ἔκτατην συνεδρίασιν προς συζήτησην και
                      άπόφασην ἐπί τών ἑξής θεμάτων

.................................................................................................................................................. 

..………………………………………………………………………………………………

                       6)     Περί καθορίσεως της Κυριακής ἀργίας.

       ...................................................................................................................................................





…………………………………………………………………………………………………………                                                 

                                                    Πράξις 6

   Περί καθορίσεως Κυριακής αργίας
                      ὁ κ Πρόεδρος εἰσηγείται του ἀνωτέρου θέματος και ἁναγνώσθη
η ὑπ αριθμ 124 16-1- 40 ... Δ/γήν κ. Νομάρχου παρακαλεί τό Συμβούλιον
όπως καθορισθεί ἡ Κυριακή ἀργία, καθ ὅτι οἱ κάτοικοι
ἀφ ἐνός μέν θα ἀναπαύονται κατά τήν ήμέραν ταύτην, ἀφ ἐτέρου δέ
διά τού θρησκευτικού, κοινωνικού καί ἐκπολιτιστικού σκοπού
του θεσμού τής Κυριακής,
                                               Το Κοινοτικόν Συμβουλίον
          ἀκουσαν στην είσήγησιν του κ προέδρου
                                             αποφαίνεται
      Ὁμοφώνως ὅπως η Κυριακή ἀργία εφαρμοσθεί καί είς τήν
ἡμετέρα Κοινότητα

............................................................................................................................................................

Τού κ. Προέδρου ανατίθεται ἡ περαιτέρω ἐνέργεια.
                   ἐγένετο ἀποφασίσθη και ὑπεγρἀφη παρά πάντων .
                                        Η Διοικούσα επιτροπή

              ο Πρόεδρος                                                           Τα Μέλη

 

Παρασκευή 4 Αυγούστου 2023

Της ΑγιαςΣωτήρας. Το πανηγύρι που σταμάτησε βιαίως.

  Έτος 1947, 6 Αυγούστου. Ο χoρός στο προαύλιο της εκκλησίας της ΑγιάΣωτήρας είχε αρχίσει και το γλέντι είχε ανάψει για τα καλά. Ξαφνικά όμως ένα βουητό από φωνές, που κάποιες ξεχώρισαν  δυνατότερα . «Χτυπάνε τα παιδιά μας, χτυπάνε τα παλικάρια μας». Όλα σταμάτησαν. Ο κόσμος διαλύθηκε …
    Κάθε χωριό έχει τα πανηγύρια του έτσι και η Κλένια. Τα παλιά χρόνια  τα πανηγύρια ήταν σημεία συγκέντρωσης, γλεντιού, ξεφαντώματος αλλά και επικοινωνίας των κατοίκων. Με κάθε ευκαιρία, σε κάθε γιορτή ειδικά κάποιου εξωκλησιού σου ήτανε έθιμο να  γίνεται και πανηγύρι.  Φυσικά κυριαρχούσαν  τα πανηγύρια που ξεκινούσαν από θρησκευτικούς λόγους. Αργότερα  άρχισαν τα πανηγύρια για εμπορικούς σκοπούς, εμποροπανήγυρης και μετέπειτα για  πολιτιστικούς λόγους τα φεστιβάλατά τη διάρκεια τους γίνεται η θεία λειτουργία, η περιφορά της εικόνας και μετέπειτα ακολουθεί φαγοπότι και διασκέδαση. Αργότερα άρχισαν να λειτουργούν και υπαίθριες αγορές. Τα πανηγύρια γίνονται σε υπαίθριους χώρους, πλατείες και συνήθως γύρω από την εορτάζουσα εκκλησία.
    Έτσι και στο χωριό μας γίνονταν πανηγύρια. Της Αγίας Σωτήρας, του Αγίου Παντελεήμονος του Αγίου Γεωργίου του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου κτλ. Από όλα αυτά τα πανηγύρια  διατηρείται  μόνο το πανηγύρι του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου που εορτάζει  η εκκλησία του νεκροταφείου. Δυστυχώς  και αυτό πνέει τα λοίσθια  αφού χρόνο με το χρόνο η συμμετοχή των κατοίκων γίνεται μικρότερη και δεν γίνονται προσπάθειες διατήρησης του στην παλιά μορφή του. Την  ίδια πορεία ακολουθεί και του Αγίου Παντελεήμονα που παλιά περιελάμβανε   και πρωτότυπους αγώνες στίβου. Η διατήρηση του στη μορφή που έχει σήμερα (φαγοπότι και μικρή διασκέδαση) οφείλεται κυρίως στο ιδιαίτερο φυσικό κάλλος του τοπίου. Ειδικά τα τελευταία χρόνια τα πεύκα που φυτεύτηκαν από τον Πολιτιστικό Σύλλογο μεγάλωσαν προσφέροντας σκιά  και δροσιά, ενώ η πρόσβαση με τροχοφόρα είναι εύκολη από τον δρόμο που βελτιώθηκε.Οι παλιοί θυμούνται και το μονοπάτι από την Πλάκα προς τον Άγιο Παντελεήμονα. Με τα χρόνια όμως  και την μη χρήση του  τα πουρνάρια θέριεψαν. Έτσι κατέστη δύσχρηστο και απροσπέλαστο και η σήμανσή του χάθηκε. Όλοι πλέον  προτιμούν τα τροχοφόρα ελλείψει βεβαίως και των μουλαριών και γαϊδουριών.
    Ερχόμενοι στο θέμα μας. Οι διηγήσεις των παλιών κατοίκων  μας αναφέρουν ότι το πανηγύρι της Αγίας Σωτήρας ήταν από τα μεγαλύτερα του χωριού. Το εξωκλήσι στην ομώνυμη περιοχή έξω από το χωριό, διατηρεί ελάχιστα στοιχεία της παλιάς εποχής μετά από την ανακαίνιση που έγινε. Η τοποθεσία, κοντά σχετικά στο  χωριό, είναι εύκολα προσβάσιμη, με θέα και  πολύ εύφορη. Εκτός από τις ελιές παλιά υπήρχαν πολλά αμπέλια και μέσα μέσα αχλαδιές, αμυγδαλιές, συκιές κτλ. Ο κόσμος που μαζευόταν δεν ήταν μόνο οι Κλενιάτες  αλλά και πολλοί από τα γύρω χωριά και ειδικά από το Χιλιομόδι που είχαν χωράφια εκεί. Δεν έχαναν την ευκαιρία να πάνε να προσευχηθούν αλλά και να διασκεδάσουν. Μετά τη λειτουργία άπλωναν κατάχαμα πάνω στο σεντόνι το φαγητό τους και τα εδέσματα. Οι αγροφύλακες το είχαν έθιμο να μαζέψουν τα πρώτα σταφύλια που είχαν αρχίσει να ωριμάσει και να τα προσφέρουν στον κόσμο. Το κρασί παρόλο που ήταν καλοκαίρι έρεε και το κέφι άρχιζε. Σιγά-σιγά πρώτα τραγούδια και μετά ο χορός. Όλοι θυμούνται και μιλούν για το ξεφάντωμα που γινόταν με τη συμμετοχή όλων των προσκυνητών. Το γλέντι συνεχιζόταν μέχρι  το απόγευμα στο χωριό.
    Στην κρίσιμη ημερομηνία 6 Αυγούστου 1947 όλοι θυμούνται πως έγιναν επεισόδια. Ενώ είχε αρχίσει το γλέντι και οι πρώτοι χοροί κάποιοι χειροδίκησαν και χτύπησαν τρεις Κλενιάτες κοντά στο χωριό. Η είδηση δεν άργησε να φτάσει στο πανηγύρι ο κόσμος πάγωσε, ενώ έγιναν και κάποιες λεκτικές αψιμαχίες των εχόντων διαφορετικών ιδεολογικοπολιτικών απόψεων. Το γλέντι συνεχίστηκε  μεν αλλά με τον κόσμο μουδιασμένο και τελικά το πανηγύρι  διαλύθηκε.
   Η ιστορία λέει:
  Το 1941 δημιουργήθηκε από τον Γεώργιο Γρίβα η «Εθνική Οργάνωση Χ» ή απλώς Χ, με εθνικιστικό, αντικομουνιστικό και φιλοβασιλικό χαρακτήρα. Τα μέλη της αποκαλούνταν «Χίτες».  Η δράση της οργάνωσης και η εξέλιξή της περιγράφεται από τους ιστορικούς και ο αναγνώστης μπορεί να βρει πάρα πολλές πληροφορίες και  πηγές (βιβλία, τύπος, διαδίκτυο κτλ). Η οργάνωση με την πάροδο του χρόνου εξαπλώθηκε σε όλη την Ελλάδα, μέχρι που σε κάθε χωριό είχε μέλη επίσημα ή αφανή.
    Οι  «Χίτες» της Κλένιας για να μην εκτεθούν στους συγχωριανούς τους, ειδοποίησαν τους αντίστοιχους «Χίτες» των Αθηκίων  να ξεκαθαρίσουν τρία άτομα του χωριού, που είχαν κληθεί να υπηρετήσουν στο στρατό και δεν συμβάδιζαν οι απόψεις τους με τα πιστεύω της οργάνωσης.
    Η χειροδικία και οι ξυλοδαρμοί θα είχαν πάρει άσχημη μορφή και τα επεισόδια θα είχαν  χειρότερο τέλος, αλλά η επέμβαση του τότε προέδρου του χωριού Σπύρου Μπαλή συνέβαλε ώστε επεισόδιο να λήξει εν μέσω απειλών και υβρεολογίων.
   Το γεγονός όμως αυτό έγινε η ταφόπλακα του πανηγυριού. Ακολούθησαν δύο χρόνια που εμφύλιος άφησε βαθύ τραύμα στο λαό και το πανηγύρι δεν ξαναζωντάνεψε στην πρότερα μορφή του μέχρι που σταμάτησε να γίνεται εντελώς.
 
Υ.Γ. 1. Για λόγους δεοντολογίας, αλλά και δεν υπάρχει λόγος να αναφέρουμε τα ονόματα των υποστάντων των ξυλοδαρμών, που παραμένουν στο αρχείο μας. Άλλωστε ο σκοπός της ανάρτησης ήταν να ερευνήσουμε και να προσδιορίσουμε την αιτία της απότομης διακοπής ενός αξιόλογου πανηγυριού.
 2.  Πολλά στοιχεία αντλήθηκαν  από τις  ηχογραφημένες αφηγήσεις των κ.κ.Χαράλαμπου Ζεμπερλίγκου , Βασιλείου Δελή και προφορικές αναφορές άλλων κατοίκων.

Παρασκευή 28 Ιουλίου 2023

Η Μάχη του Αγιονορίου, 201 χρόνια.

 Επετειακή εκδήλωση για την ιστορική νικηφόρα μάχη στο Αγιονόρι.

Κεντρικός ομιλητής ο συγχωριανός μας καθηγητής Πανεπιστημίου  Ιωαννίνων κ. Μιχαήλ Κορδώσης.
Σχετική παλαιότερη ανάρτησή μας : http://klenia-gr.blogspot.com/2021/07



Τρίτη 6 Ιουνίου 2023

Κλενιάτικες ιστορίες: Εκγύμναση γυναικών.

 Γράφει ο Ντίνος Κορδώσης,

    Έχασε την υπομονή του ο Βασίλης ο Μιχαλιός. Ήταν η τέταρτη φορά που ο Σταύρος ο Χριστέας τον ρωτούσε το ίδιο πράγμα. «Λοιπόν, τσοίνοι οι τσίγκοι ετσεί  πέρα π’ γυαλίζνε τίνους είναι. «Τ’ Χαρλέπα διάολε!» Στο ’πα  δέκα φορές»! Ξέσπασε! «Λοιπόν, λοιπόν καλά μη θυμώνεις», είπε ο γίγαντας, πήγε στο δέντρο που κρεμόταν η βαρέλα και τη στράγγισε μέχρι τελευταίας ρανίδας. «Φτου διάολε, πάλι για νερό είμαστε να πάμε! Τράβα μωρέ Στέφα να γεμίσεις, μισή βαρέλα τη φορά πίνει το θηρίο!» Είπε ο Βασίλης στον αδερφό του.

   Το να έχεις στη δούλεψή σου στο ξεχέρσωμα το Σταύρο το Χριστέα είχε ένα μεγάλο πλεονέκτημα. Το 4-5 οκάδων ξυνιάρι του έκανε χαλασμό στα πουρνάρια, αλλά το φαί του και το πιόμα του αμάν! Έναν άνθρωπο ήθελε να τον τροφοδοτεί.

   Ώσπου να επιστρέψει ο Στέφας απ’ το ρέμα με την πηγή, έφτασε και η αδερφή των παιδιών, η Τασούλα με το μεσημεριανό για τους δουλευτάδες. Φασολάδα, κρεμύδι, παστές ελιές και μισό καρβέλι ψωμί σταρένιο. Ήξερε η κυρά Μιχαλιού, πως ο Σταύρος έτρωγε σαν αρκούδα και το 'χε γεμάτο φασολάδα το τσουκάλι.

   Κάθισαν κατάχαμα να φάνε κι ο Σταύρος άρχισε πάλι να λέει την προσφιλή του ιστορία, για τότε στους βαλκανικούς πολέμους που κολλούσαν τα πόδια των μουλαριών στη λάσπη του Στρυμόνα και για να περάσουν τα κανόνια του ορειβατικού απέναντι, τα φορτωνόταν στη ράχη του και τα μετέφερε. Για τούτο ο Ταγματάρχης του Σαραντόπουλος Ιωάννης, τον πρότεινε για παράσημο και τον προβίβασε δίνοντάς του τον βαθμό του δεκανέα. Το’ χε μεγάλο καμάρι τούτο ο Σταύρος και δεν έχανε ευκαιρία να το διηγείται παντού.

   Η δεκαεξάχρονη Τασούλα που έκανε γούστο με τη διήγηση του Σταύρου σαν τέλειωσαν το μεσημεριανό κι έπιασαν πάλι δουλειά, μάζεψε το τσουκάλι και τα υπόλοιπα πράγματα και γύρισε στο χωριό.

   Εκεί στο Κορδωσαίικο αλώνι κάτω απ’ τον Άι Γιώργη κατέβηκε τ’ απόγιομα η Τασούλα για το συνηθισμένη μάζωξη των κοριτσιών. Αντάμωσε εκεί την Κωνσταντίνα του Δημητρούλια, (Παπαθανασίου) κάποιες άλλες μεγαλύτερες και τους διηγήθηκε όσο γινόταν πιο γλαφυρά με τις σχετικές μιμήσεις την ιστορία του Σταύρου, που λίγο, πολύ ήταν γνωστή στους χωριανούς. Τότε κάποια απ’ τις μεγαλύτερες είχε μια ιδέα ,που έγινε μ’ ενθουσιασμό αποδεκτή από τις υπόλοιπες και ήταν η παρακάτω.

   Θα ταχυδρομούσαν στον αδελφό κάποιας απ’ την παρέα, που ζούσε  στην Αθήνα, ένα γράμμα που θα περιείχε ένα άλλο στο εσωτερικό και την εντολή να το ταχυδρομήσει πάραυτα. Ύστερα σκορπίστηκαν στα σπίτια συγγενών και φιλενάδων ελεύθερων και παντρεμένων για να τις βάλουν στο κόλπο.

   Το γράμμα μέσα στο γράμμα που ταχυδρομήθηκε απ’ την Αθήνα είχε αποστολέα τον στρατηγόν Κύριον Σαραντόπουλον Ιωάννην Κέας 23 Αθήναι και παραλήπτη Τον  κύριον Σταύρον Χριστέα πυροβολητήν δεκανέαν Κλένιες Κορινθίας.

   Όταν ο ταχυδρόμος έδωσε την επιστολή στο Σταύρο και τον πληροφόρησε πως είναι απ’ την Αθήνα, εκείνος είπε στον ταχυδρόμο πως μπα, το γράμμα δεν ήταν για λόγου του. «Μα εδώ γράφει: Κύριον Σταύρον Χριστέαν πυροβολητήν δεκανέαν» συλλάβισε ο ταχυδρόμος.

«Ε, λοιπόν, λοιπόν, ποιος να στείλει σε μένα γράμμα; » Ξαναρώτησε ο γίγαντας.

«Αποστολεύς: Στρατηγός κύριος Σαραντόπουλος Ιωάννης».Ξανασυλλάβισε ο ταχυδρόμος.

«Ε, τον κακομοίρη με θυμήθκε! » Φώναξε ο Σταύρος μ’ ενθουσιασμό και το πρόσωπό του φωτίστηκε. Άρπαξε σχεδόν το γράμμα απ’ τα χέρια του ταχυδρόμου και ροβόλησε στον κατήφορο για το σπίτι του ιεροψάλτη, να του διαβάσει τη γραφή.

«Αγαπητέ δεκανεύ, υγείαν έχω και υγείαν ποθώ, το αυτό επιθυμώ και δι’ υμάς!  Έμπροσθεν των χαλεπών καιρών τους οποίους διανύομεν, με την χώραν περικυκλωμένη εχθρών πανταχόθεν και την εις τας μάχας απώλειαν μεγάλου  ποσοστού του στρατεύματος, εν Μικρά Ασία και αλλαχού, η στράτευσης των γυναικών κρίνεται αναγκαία. Ως εκ τούτου σας διατάσσω  όπως συγκεντρώσετε τας γυναίκας του χωρίου σας ηλικίας από 15 έως 35 ετών και εκγυμνάσετε ταύτας κάνοντας χρήσην των στρατιωτικών σας γνώσεων, προκειμένου να καταστούν εις επικειμένην  πολεμικήν σύρραξην έν’ αξιόμαχον τμήμα στρατεύματος. Μεριμνήσατε δια την οσονούπω εφαρμογήν της διαταγής.

Μετά τιμής Ιωάννης Σαραντόπουλος αντιστράτηγος.»

«‘Ορε τι σουνούπω και κουνούπω; Εγώ ξέρω: Προσχή! Αναύς! Κλίνατπαρί! Κλίνατεπιδέξ! Παρουσιαστάρμ! Παραποδάρμ! Λοιπόν , λοιπόν, να με παρ’ ο διάολος αν κατάλαβα τι λέει τούτος!»

   Ο Ιεροψάλτης ξαναδιάβασε το κείμενο απορημένος. Άντε σκέφτηκε να πούμε πως είναι δυνατή  μια μελλοντική στράτευση των γυναικών. Τη στην οργή το Σταύρο, έναν παλαβό άνθρωπο θα επέλεγαν για εκπαιδευτή; Η ιστορία μύριζε φάρσα, ωστόσο το γράμμα σύμφωνα με τις σφραγίδες είχε όντως ταχυδρομηθεί απ’ την Αθήνα. Εξήγησε λοιπόν στο Σταύρο με απλά Κλενιάτικα τι ακριβώς του έγραφε ο στρατηγός κι ο Σταύρος φούσκωσε σαν Διάνος. Τώρα θα τους έδειχνε ποιος ήταν ο Σταύρος. Τώρα θα βλέπανε κάτι ξιπασμένες σουσουράδες  που αυτός τους έστειλε προξενιά και κείνες καμαρώνανε!

   Την άλλη μέρα Κυριακή σαν απόλυσε η εκκλησιά όχι μόνο δεν έφυγαν οι εκκλησιασθέντες εκτός από μια, δυο γριές, αλλά συνέρρευσε και πλήθος απ’ τα καφενεία και τα γύρω σπίτια, γιατί είχε μαθευτεί το νέο, πως ο Σταύρος είχε αναλάβει να κάνει γυμνάσια στις κοπέλες του χωριού και δεν ήθελαν να χάσουν το πανηγύρι. Εκείνες οι σουσουράδες μπήκαν στη γραμμή και περίμεναν να γελάσουν με το Σταύρο, όπως και οι δικοί τους βέβαια που ήξεραν για τη φάρσα. Ο Σταύρος πήρε στα χέρια μια βέργα από λυγαριά και ύφος στρατάρχη κι άρχισε τα παραγγέλματα.

   «Στιχθείται ανά τρεις.» Με χαχανητά οι γυναίκες έκαναν ένα μπουλούκι.

   «Λοιπόν, λοιπόν, είπα ανά τρεις διαόλ’ καρακάξες!» όρμησε στο μπουλούκι και τις έβαλε σε τριάδες σπρώχνοντας τη μια και τραβώντας την άλλη.

   «Εμπρός μαρς! Ένα δυο! Μα που να πάνε με βήμα εκείνες που κόντευαν να κατουρηθούν απ’ τα γέλια. Τις σταμάτησε ο εκπαιδευτής να ξαναστιχιθούν και ξεκίνησαν πάλι. Αυτή τη φορά κάτι έγινε. Μια παχουλή όμως που ο Σταύρος τη νοστιμευότανε κάποτε και της είχε στείλει και προξενήτρα, αλλά εκείνη προτίμησε άλλον, τον κοντοστούπη το Σπύρο το Φατούρο ,δεν το πήγαινε το βήμα. Άλλαχτο! Της είπε αυστηρά ο Σταύρος, όμως  εκείνη το χαβά της. «Ρε άλλαχτο είπα διαόλου βουβάλω! Το Σταύρο το λεβέντη δεν τον ήθελες, πήγες και πήρες το Φούσκα!»  Ε, αυτό ήτανε, μια δυο έπεσαν κάτω απ’ τα γέλια, πέσανε άλλες δυο τρεις πάνω τους , άρχισαν και οι απ’ έξω να γελάνε και να σφυρίζουν, πανδαιμόνιο! Ποιος ν’ άκουγε τώρα τα «ανασυνταχτείτε» του Σταύρου που κυνηγούσε τις κοπέλες κραδαίνοντας τη βίτσα.

   Έγινε λοιπόν λύση των ζυγών, οι κοπέλες σκορπίστηκαν και χάθηκαν στο πλήθος κι ο εκπαιδευτής έμεινε να συλλογιέται, πως δεν τα κατάφερε να σταθεί άξιος της εμπιστοσύνης του στρατηγού. Ύστερα σκέφτηκε πως για χάρη των γυμνασίων  είχε κλείσει μέσα τα πρόβατα, και κίνησε σιγά , σιγά με βαριά καρδιά για τη μάντρα. Τέτοιες στιγμές απογοήτευσης έκανε μαύρες σκέψεις, πως να, όλοι θα πεθάνουν μια μέρα, όπως πέθανε ο Μίγκος (το μουλάρι)του Μιχάλου, όπως πέθανε η μούλα η δική του. Όσο για τις γυναίκες; Μήπως φελάνε για τίποτα. Η δικιά του η Αλέξω πάντως, που ήτανε για κανένα χρόνο ζευγάρι, πριν τον εγκαταλείψει, το μόνο που κατάφερνε ήτανε  να του χέζει το κόριασμα.  «Ρε άειστε  στο διάολο καρακάξες που θέλετε και γυμνάσια», μούγκρισε καθώς έπιασε το ρέμα πίσω απ’ τα Μαυραγανέικα κι ανηφόρησε προς τα Μαρδικέεικα χτυπώντας με τη βίτσα τους θάμνους δεξιά κι αριστερά.

Πέμπτη 11 Μαΐου 2023

Τ΄ Άϊ Γιαννιού.


   Και φέτος γιορτάσαμε με θρησκευτική ευλάβεια την Ιερά πανήγυρι του χωριού μας. Με ιδιαίτερο σεβασμό πραγματοποιήθηκε η  λιτάνευση  της εικόνας την παραμονή το βράδυ, παρουσία  πλήθος συγχωριανών μας, ενώ παρέστη  από τις αρχές, ο Δήμαρχος Κορινθίων κ. Βασ. Νανόπουλος και ο Πρόεδρος του χωριού κ. Τάκης Μπακλώρης.
   Για την ιστορία του νεκροταφείου έχουμε αναφερθεί σε παλαιότερες αναρτήσεις μας. Ακόμη παραθέτουμε μια  μικρή ιστορία για την εκκλησία του Αγίου Ιωάννου στο  νεκροταφείο. (προφορική αφήγηση κ.Χαρ. Ζεμπερλίγκου).
   “Όταν έγιναν τα εγκαίνια της εκκλησίας του νεκροταφείου, μάλλον το 1926, πήγε πολύς κόσμος. Τα εγκαίνια έγιναν από το Μητροπολίτη Κορινθίας Δαμασκηνό (σ.σ. Ο Μητρ. Δαμασκηνός χειροτονήθηκε Μητροπολίτης Κορινθίας το 1922. Μετέπειτα έγινε Αρχιεπίσκοπος Αθηνών  και πάσης Ελλάδος).Το νεκροταφείο (με απόφαση της Κοινότητας το Μάρτιο του 1921) χτίστηκε στην θέση Άγιος Ιωάννης.(Η παράδοση θέλει στην θέση αυτή να υπήρχε παλαιός ναΐσκος το Αγ. Ιωάννου γι’ αυτό υπήρχε και το τοπωνύμιό). Έτσι το όνομα της εκκλησίας σαν Άγιος Ιωάννης είχε αποφασιστεί από την θέση. Υπήρχε όμως μεγάλη διαφωνία σε ποιον Άγιο Ιωάννη ιδιαίτερα θα αφιερωνόταν η εκκλησία. Κάθε γέρος του χωριού έλεγε το δικό του. Ο ένας έλεγε  για τον Άγιο Ιωάννη τον Ρηγανά, ο άλλος τον Άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο, ο άλλος για κάποιον άλλον κτλ. Χάλαγε ο κόσμος.
    Ο  Δεσπότης δεν μιλούσε καθόλου. Καθόταν σοβαρός και τους άκουγε. Γυρίζει και λέει του Διάκου. “Γράψε μου όλους τους Αϊ  Γιάννηδες”. Έγραψε  ο Διάκος σε χαρτάκια όλες τις ημερομηνίες και τους Αϊ Γιάννηδετου και  τα έβαλε μέσα στο καλυμμαύχι του. Λέει ο δεσπότης: “Κύριοι όποιον Αϊ -Γιάννη τραβήξουμε θα βάλουμε το  όνομα”. Τράβηξαν και έπεσε του Αϊ -Γιάννη  του Θεολόγου. Έπεφτε και Άνοιξη οπότε δεν μίλησε κανένας.
Παλιά γινόταν μεγάλο πανηγύρι. Έπιαναν το χορό έξω από το νεκροταφείο. Ήταν και βραχώδεις ο τόπος τότε εκεί. Έριχναν  και φουρνέλα και βαρελότα. Μετά έφευγε ο κόσμος και πήγαινε  στο Ραντιτσέικο αλώνι.(σ.σ.  ήταν στο ύψος του σημερινού πρατηρίου καυσίμων) όπου γινόταν ο μεγάλος χορός μέχρι το μεσημέρι. Ύστερα πήγαιναν έτρωγαν και συνέχιζαν στο αλώνι του Αϊ Γιωργιού, όπου γινόταν οι χοροί και τα γλέντια. Τότε όλοι οι χοροί και η διασκέδαση, πανηγύρια, απόκριες κτλ γινόντουσαν στον Αη Γιώργη από κάτω, στο Κορδωσέικο αλώνι. Μετέπειτα καθιερώθηκε για λίγο το Μπακλωρέικο αλώνι, το 1945 περίπου.
Μετά άνοιξε η πλατεία με τη βρύση και δημιουργήθηκαν τα μαγαζιά. Πρώτα του Μαυραγάνη και γινόντουσαν πλέον  εκεί οι γιορτές.”

Μερικά στιγμιότυπα από την φετινή εορτή…

















Παρασκευή 20 Ιανουαρίου 2023

Φόρος Δεκάτης

 

   Για τον φόρο της Δεκάτης υπάρχει πολύ μεγάλη βιβλιογραφία. Ο αναγνώστης μπορεί να ανατρέξει για αναλυτικά  στοιχεία σε πλήθος ιστορικών, οικονομικών βιβλίων. περιοδικών  και βεβαίως το διαδίκτυο. Εδώ θα ανφέρουμε περιληπτικά τα βασικά στοιχεία του φόρου για την ιστορία.
   Η ιστορία  του φόρου της Δεκάτης χάνεται στα βάθη των αιώνων. Αναφέρεται από τον 6ο αιώνα π.Χ. επί Πεισιστράτου. Εν συνεχεία επί Ρωμαϊκού κράτους, Φραγκοκρατίας αλλά και κατόπιν και της  Οθωμανικής αυτοκρατορίας.
   Η πρωτόγονη αλλά και απλούστατη αυτή ποσοτική φορολογία εφαρμόστηκε επί της γεωργικής παραγωγής λόγω της μορφής της παλιάς οικονομίας. Ανερχόταν συνήθως στο 1/10 της ακαθάριστης γεωργικής παραγωγής. Επί Οθωμανικής αυτοκρατορίας αποτελούσε μία από τις σημαντικότερες πηγές εσόδων του κράτους. Δεν ήταν φόρος αλλά δικαίωμα ιδιοκτησίας δεδομένου ότι ο κύριος όλης της γης θεωρείτο ο Σουλτάνος. Μετά την Επανάσταση του 1821 ο φόρος συνέχισε να εφαρμόζεται. Ο Καποδίστριας όμως θέλησε  με διάταξη να εισπράττει το φόρο σε χρήμα και όχι σε προϊόντα. Έτσι το κράτος δεν επιβαρυνόταν με έξοδα συγκέντρωσης προϊόντων, αποθήκευσης και πώλησης αυτών. Αποτέλεσμα αυτού ήταν οι καλλιεργητές να γίνονται αντικείμενα εκμετάλλευσης από τους τοκογλύφους και την  κερδοσκοπία των αγοραστών αγροτικών προϊόντων. Αυτό προκάλεσε τελικά γενική αγανάκτηση και ο Καποδίστριας αναγκάστηκε να καταργήσει αυτήν την διάταξη.
   Τελικά ο νόμος αντικαταστάθηκε το 1880 με τον φόρο επί των “αροτριώντων κτηνών”. Τότε έγινε κωδικοποίηση των φόρων της γεωργικής παραγωγής. Μία φορολογία ήταν “περί εγγείου φόρου επί γεωργικής παραγωγής”.
   Για να καταλάβουμε την “αποτελεσματικότητα” και τη διαδικασία του φόρου της Δέκατης παραθέτουμε απόσπασμα από την περιγραφή του Γάλλου συγγραφέα, δημοσιογράφου και ακαδημαϊκού ντμοντ Αμπού ο οποίος εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα το 1852 σαν υπότροφος της Γαλλικής Σχολής. “ Η Ελλάδα του Όθωνα” εκδόσεις Μεταίχμιο σελ. 290.

  Η δέκατη η έγγειος φόρος εισπράττεται σε είδος. Ο έφορος παρίσταται στο αλώνισμα των δημητριακών, στη συγκομιδή του καπνού, στην παραγωγή του ελαιολάδου και εισπράττει αμέσως ένα δέκατο της σοδειάς. Το κράτος αναλαμβάνει την αποθήκευση και πώληση των αγαθών που έχει λάβει. Εύκολα μαντεύει κανείς ότι ένας τέτοιος τρόπος είσπραξης έχει κάτι το ανορθόδοξο, καθώς και πόσο επιζήμιος μπορεί να είναι για το συμφέρον του κράτους. Αν  είναι η σοδειά είναι πλούσια αναγκάζεται να πουλήσει σε εξευτελιστική τιμή το μερίδιο που εισέπραξε· αν η σοδειά είναι φτωχή δεν εισπράττει τίποτα. Όμως θα είναι αδύνατο να εισπραχθεί έγγειος φόρος σε χρήμα όσο τα μετρητά θα είναι τόσο δυσεύρετα στη χώρα.”

    Τέλος βλέπουμε ότι και το χωριό μας έχει την ιστορία του στην εν λόγω φορολογία. Παραθέτουμε απόφαση της Κοινότητας Κλένιας, πριν από ένα αιώνα περίπου, για την είσπραξη αυτού του φόρου που παρόλο που  σαν ονομασία και διαδικασία είχε αντικατασταθεί, στην καθημερινότητα αναφέρονταν σαν φόρος της Δεκάτης.


                                          Πρξις 185/16.6.1927

Το κοινοτ. Συμβούλιον τς κοινότ. κλένιας συγκείμενο έκ
τν κάτωθι ναφερομένων  ατού μελν νόμιμον άποτελεί
 την παρτίαν συνελθών σήμερον την 16 ουνίου μέραν 
πέμπτη ᶄ΄ ραν 6.μμ ν τώ ένταύθα καταστήματι ᶄ΄  πο τήν 
προεδρείαν τού κου Προέδρου Ν. Ζεμπερλίγγου συνεπεία
τς π άριθμ. 8890 εγκυκλίου Τηλεγραφ….Νομαρχιας
 κοινοποιηθείσης νομίμως ᶄ΄  έμπροθέσμως ες να καστον 
τν κων κοινοτ. Συμβούλων  προς συζητ……της νω
γκυκλείου διαταγς Τηλεγραφικης
                         Σμα μοφώνως συσκεφθέν                                                                            ποφαίνεται
Α. Έγκρίνει δια την εσπραξιν του φόρου της εγγείου
 (δεκάτης) τς γεωργικς παραγωγς τοῦ 1927 ατη θα 
εσπράττεται παρά τν ίδίων κοινοτ. Συμβούλων
βδομαδιαίως τοι Α΄βδομάς Κος Προεδρ. Ν .
 Ζεμπερλίγγος 2 βδομάς Κος Α Μαυραγάνης. Γ΄ βδομάς 
Γ.Σ.Καλαράς Δ΄ Χρήστος Καλαρς κ Εον Θωμς Γ Δήμας.
 διά δέ την μεταφοράν των καρπών διορίζουμε τον 
ωανν.Σκούπαν δι’ ἔν μνα ντί Δρχ χιλίον.διά δέ τήν 
ποθήκευσιν ρίζομεν του Χρήστου Ν Καλαρ ΄  το Γ.
 Μαυραγάνη ντί Δρχ κατόν πεντήκοντα μηνιαίως έκάστου.                                           γένετο αναγνωσθεσα πογράφεται

Πρόεδρος                                                    Τα Μέλη


Τρίτη 18 Οκτωβρίου 2022

Κλενιάτικες ιστορίες : Ο Οδοντογιατρός.

 Γράφει ο Γιώργος Δελής,

   Πέταξε με μία γκριμάτσα θυμωμένος στο τραπέζι μπροστά του το  μισάδειο μπουκάλι με το ούζο. Αυτό κύλισε και πριν προλάβει να πέσει κάτω το ξαναάρπαξε. Δεν σκέφθηκε το υπόλοιπο ούζο που θα χανόταν, αλλά που θα τους ξυπνούσε όλους ο θόρυβος του σπασίματος του γυάλινου μπουκαλιού. Ψιθύρισε κάτι αλλόκοτα μέσα από τα δόντια του και έγειρε πιο αναπαυτικά στην ψάθινη καρέκλα. Ο γάτος του, ο Φρίξος, γουργούρισε στα πόδια του και αφού δεν του έδωσε σημασία πήγε και άραξε κάτω από το τραπέζι. Ο Μάης είχε μπει για τα καλά. Όλα είχαν πρασινίσει. Απόψε έριξε και μια καλή μπόρα. Σήμερα, από το πρωί, μια ψιλοσυννεφιά ταίριαξε με την διάθεσή του και δεν βοήθαγε το κέφι του.

   Ο Αριστείδης Δήμας (1898-1994), εβδομηντάρης πια,είχε σηκωθεί πρωί-πρωί και καθόταν στο χαγιάτι. Άυπνος δεν άντεχε τον πονόδοντο που είχε αρχίσει επιδεινώνεται εδώ και δυο-τρεις μέρες. Στην αρχή το πήρε αψήφιστα. Πριν λίγο καιρό τον είχε ενοχλήσει ξανά αλλά με κάνα δυό γουλιές ούζο το είχε ξεπεράσει. Τώρα τα πράγματα δυσκόλεψαν. Ο πόνος επανερχόταν κάθε λίγο και λιγάκι. Ειδικά απόψε, πέρασε την βραδιά άυπνος και υποφέροντας. Το ούζο αποδείχθηκε πλέον ανίκανο να προσφέρει βοήθεια.
  Αισθάνθηκε νικημένος αυτός που πριν από μισό αιώνα, παλικαράκι τότε, έδωσε μάχες στη Μικρά Ασία νικηφόρες και επέστρεψε μόνο, όταν οι μεγάλες δυνάμεις αποφάσισαν να αποσυρθούν τα στρατεύματα από τα βάθη της Μικράς Ασίας με την γνωστή καταστροφή, και τώρα να τον είχε βγάλει  νοκ άουτ ένα δόντι;  Αμ το 40 όταν ο πόλεμος φαινόταν  να τελειώνει που τάβαλε με ένα γερμανικό Heinkel της Luftwaffe!!! Ιστορία που έχουν να λένε οι Κλενιάτες. Ο Αριστείδης βρισκόταν πιο πάνω από το σπίτι του στην «Πλάκα». Δυό - τρείς  γυναίκες έπλεναν στις γούρνες της βρύσης της«Πλάκας»  και κάτι πιτσιρίκια παίζανε. Ο Χρήστος ο Μερκούρης, που έμενε πιο πέρα, είχε δέσει το μουλάρι του και ένα γαιδούρι δίπλα σε κάτι γκορτσιές. Κάπου κάπου περνούσαν τα γερμανικά αεροπλάνα. Τρομαγμένη η Γιωργίτσα η Μπουρδούλιενα έκανε το σταυρό της και παρακάλαγε τον Άγιο Γεώργιο να τις σώσει. “Χρήσταινα”  φώναζε την γυναίκα του Μερκούρη “ έλα πάρτα τα ζα γιατί κουνάνε την ουρά τους και  θα μας δούνε οι γερμανοί και θα μας σκοτώσουνε”. Άλλο ένα καταδρομικό φάνηκε  από τη μεριά του «Ξερόκαμπου. Τσαντίστηκε ο Αριστείδης. Ξεστόμισε μια βλαστήμια. “ το ……σου τι θέλεις εδώ πέρα στο χωριό μας”.  Σήκωσε μια αραβίδα που είχε και με το που έφτασε από πάνω του, τού την άναψε. Ο πιλότος κάτι μυρίστηκε. Είδε  μία μικρή λάμψη κάτω στον πλάτανο. Έφτασε, πήρε στροφή πάνω από το Χιλιομόδι και γύρισε προς το χωριό. Έκανε ένα γύρο δεν είδε ύποπτες κινήσεις. Παρ΄όλα αυτά αμόλησε δυό βόμβες, που σκάσανε πιο πέρα στο βράχο του Μπινιάρη κα  συνέχισε την πορεία του. Θες από κακό υπολογισμό, θες από την βιασύνη του να συνεχίσει, η «Πλάκα» την γλύτωσε. Ο Αριστείδης μουρμούρισε “Γαμ@ τα καντήλια σου… δεν σε πέτυχα να σε ρίξω χάμου”. Οι γυναίκες πανικοβλήθηκαν. Τάβαλαν με τον Αριστείδη. “Τι διάλο κάνεις ρε αθεόφοβε; Σταμάτα θα μας σκοτώσει ο γερμαναράς.” Δεν μίλησε. Κατέπνιξε το θυμό του. Η κατοχή του είχε κοστίσει! 
  Βέβαια για να είμαστε ειλικρινείς είχε αψηφήσει και τον πονόδοντο. Ήθελε να περάσει και το Πάσχα, όπως και το πέρασε μια χαρά, μαζί με όλο του το σόι. Μετά θα φρόντιζε. Η κατάσταση όμως επιδεινώθηκε και μάλλον απότομα.
  Τώρα ο γέρο-Αριστείδης το πήρε απόφαση. Δεν πήγαινε άλλο. Θα κατέβαινε στην Κόρινθο στον οδοντογιατρό που είχε πάει πέρσι και που είχε σφραγίσει κάποιο δόντι δίπλα σ’ αυτό που τον πονούσε.
  Τασιά” φώναξε τη γυναίκα του,
  Nα σου φτιάξω καφέ Αρίστο μου του αποκρίθηκε, μέσα από την κάμαρη. Είχε σηκωθεί και αυτή στενοχωρημένη που τον έβλεπε έτσι. Όταν την φώναζε με το όνομά της τότε καταλάβαινε πόσο την αγάπαγε και πως τα χρόνια που πέρασαν μαζί τους είχαν δέσει. Αλλά όταν θύμωνε για κάτι, άλλαζε και η προσφώνηση απεναντί της. “Γριά ετούτο….γριά εκείνο” και ούτω καθεξής. Και καμιά φορά όταν του παραπονιόταν ότι δεν την φρόντιζε ή δεν την πρόσεχε για κάποιο θέμα, η απάντησή του ήταν μονότονη “Αδικήθηκες γριά!!!”.
 Λίγες φορές. Μικροκαυγάδες. Αλλά έδειχνε και ποιος είναι το αφεντικό. Λιγόλογος δεν ήθελε αντιρρήσεις. Αλλά και αυτή δεν του χαριζόταν. Καταγόταν από το «Φιλιέικο» και άμα θύμωνε “Αρέστο” τον ανέβαζε “Αρέστο”  τον κατέβαζε.
  “Όχι δεν μπορώ, φέρε να βάλω ένα καθαρό ρούχο να πάω στην Κόρθο στο γιατρό”.
  Έβαλε το καλοσιδερωμένο πουκάμισο, ντύθηκε πήρε την τραγιάσκα και το πρωινό λεωφορείο του ΚΤΕΛ για την Κόρινθο και νάσου τον στο μικρό σαλονάκι του οδοντιάτρου.
   Μιά άλλη κυρία απέναντί του αμίλητη και αυτή ταλαιπωρημένη περίμενε τη σειρά της. Προηγείτο. Μέχρι να τελειώσει το ραντεβού της ο Αριστείδης έσφιγγε τα δόντια του με κλειστά τα μάτια.Τα λεπτά που περνούσαν του φαινόταν αιώνας.
Επιτέλους ο γιατρός τελείωσε με την κυρία και τον φώναξε.
  “Για έλα μπάρμπα Αριστείδη να δούμε τι  συμβαίνει”.
Ξάπλωσε στην καρέκλα. Ο γιατρός τον έφερε στο επίπεδο του άναψε τον προβολέα φόρεσε κάτι χοντρά γυαλιά και άρχισε με τα εργαλεία του την εξέταση.
 Η διάγνωση δεν άργησε να έρθει.
 Μπάρμπα-Αριστείδη έχει γίνει ζημιά, το δόντι δεν σώζεται. Έπρεπε να είχες έρθει με τους πρώτους πόνους από καιρό για να το είχαμε σφραγίσει και αυτό. Τώρα πρέπει να το βγάλουμε για να σταματήσει ο πόνος και να μην έχουμε άλλες επιπλοκές”.
   Συμβιβάστηκε. Δεν μπορούσε άλλωστε να κάνει και αλλιώς.
 Προχώρα του απάντησε όπως πάντα λιγομίλητος
 Έτσι σε λίγη ώρα ο Αριστείδης βρέθηκε με ένα δόντι λιγότερο.
  “Τελειώσαμε του είπε ο γιατρός και του έδωσε ένα παυσίπονο για να ηρεμήσει από την ταλαιπωρία.
Σηκώθηκε ταλαιπωρημένος και πήρε την τραγιάσκα του.
 “Τι σου χρωστάω γιατρέ ρώτησε.
Ο γιατρός του είπε ένα ποσό.
Υπερβολικό του φάνηκε. Αλλά και την όποια διαφωνία την έκρινε μάταιη. Την είχε φιλοσοφήσει την ζωή. Πάντα ακριβοδίκαιος, λιγόλογος, με σταράτες κουβέντες.
  “Γιατρέ κάθεσαι στην καρέκλα να σου τα βγάλω όλα δωρεάν του απάντησε.
 Γέλασε ο γιατρός.
  “Την επόμενη φορά μπάρμπα-Αριστείδη δεν θα χρησιμοποιήσουμε αναισθητικό και θα σου έρθει φθηνότερα. Αλλά καλλίτερα νάρχεσαι πιο τακτικά, να προλαβαίνουμε τα χειρότερα”.
 Γέλασε και ο Αριστείδης.
 Το πλήρωσε, τον ευχαρίστησε και βγήκε στο δρόμο.
 Ο ουρανός είχε καθαρίσει και ο ήλιος είχε ανέβει αρκετά. Μια αλμύρα με το αεράκι που ερχόταν από την θάλασσα του τόνωσε το ηθικό και το κέφι. Χαλαρά τράβηξε για το ΚΤΕΛ για να επιστρέψει στο κονάκι του.

Τον πυρήνα της ιστορίας μου τον διηγήθηκε η κόρη του Αγγελική Δ. Τσάκωνα .Ο Αριστείδης Δήμας ήτανε  ο παππούς μου από την μητέρα μου Αικατερίνη Δελή αδελφή της Αγγελικής.

Eιδήσεις

Όλη η επικαιρότητα στο palo.gr


Ειδήσεις περιφέρειας...